Stilstaan is een vorm van vooruitgaan

De reis die ze het afgelopen jaar maakten, was vol onzekerheid. Plotseling stond de wereld op zijn kop en daarmee hun opleiding tot coach. Nu is het de laatste dag. Ik sta voor de groep en vraag: wat laat je hier achter? Ze kijken me aan met een peinzende blik.

Oefenen
Ik denk terug aan mijn eigen coachopleiding. Die was een constante oefening in stilstand. Terugluisteren van gesprekken met coachklanten, reflecteren op mijn gedrag, in de symbolische spiegel kijken om mijn belemmeringen te zien – allemaal manieren om te ontdekken waar ontwikkeling nodig en mogelijk is.

Druk
Meestal doen we niet aan stilstaan. We zijn veel te druk met elke dag leven. Totdat er iets ingrijpends gebeurt als ziekte, ontslag of corona. En zelfs dan willen we door en zo snel mogelijk terug naar ’normaal’.
 

Vragen
Ondertussen ken ik de grote rijkdom van een pas op de plaats maken. Zeker bij momenten als een verjaardag, de wens naar ander werk of de laatste opleidingsdag. Dan stellen we ons iets gemakkelijker open voor vragen als: waar was ik? Waar ben ik? Waar wil ik naar toe?

Eerlijkheid
Het zijn belangrijke vragen. Soms heel confronterend. Ze nodigen uit tot eerlijkheid en daar worden we niet altijd blij van. Maar in de tweede loopbaanhelft ontkom je er niet aan. Als je tenminste meer wilt dan alleen maar doen wat je altijd deed. Zo niet, dan kun je nu stoppen met het lezen van dit blog.

Verder
Ben je er nog? Mooi! Blijkbaar spreekt iets in deze tekst je aan. Het is nu aan jou om er verder mee te gaan. Verder met jezelf en jouw ontwikkeling. Ik wens je een fijne, inspirerende reis toe!